Kleurenblind

"In deze samenleving doen we graag alsof ras geen rol speelt. Alsof het niet uitmaakt welke kleur je hebt.

We zijn zogenaamd Kleurenblind.  Maar het doet er wel degelijk toe welke kleur iemand heeft"

Gloria Wekker, emeritus hoogleraar Gender en Etniciteit (Brainwash december 2018)

"Ik zie,  ik zie, wat jij niet ziet.... en de kleur is....."

Herken jij dit spelletje ook nog uit je kindertijd? Waarin we kleur gebruikten om objecten te duiden? Bijzonder? Nee want de kleur helpt bij het identificeren van het object... En toch.... gaan we hier als het om mensen gaat heel anders mee om....

In mijn jeugd is mij regelmatig verteld dat mensen mijn kleur niet zien. Als kind vond ik dat fijn want dat gaf mij erkenning dat ik erbij hoorde. Het zijn woorden die vanuit liefde of vriendelijkheid worden gezegd. Want inderdaad dit is geen uitspraak van vroeger, maar ook deze maand heb ik deze uitspraak nog te horen gekregen. 

De laatste jaren zie ik deze goedbedoelde uitspraken niet meer als compliment of bevestiging van de erkenning om toe te behoren tot de Nederlandse maatschappij. Deze uitspraken maken mij juist bewust dat mensen mij dan niet volledig zien of volledig erkennen. Want ik ben toch echt een gekleurde vrouw, een trotse Indiase vrouw met een Nederlandse nationaliteit. Ik ben trots op mijn mooie egale bruine huid en mijn zwarte haren, die nog geen teken van grijsheid laten zien en tegelijkertijd voel ik mij enorm thuis in Friesland. Dat is wat ik hoop dat mensen zien als ze naar mij kijiken....

Daarnaast merk ik hoe meer ik mijn oorsprong omarm hoe meer ik mij bewust ben van mijn gekleurdheid en mijn anders zijn dan de gemiddelde Nederlander . Dit maakt dat ik mij de laatste jaren ook minder op mijn gemak voel in groepen waarbij de meerderheid bestaat uit witte mensen. Niet echt handig als je in Friesland woont! In eerste instantie ervaarde ik dit als negatief, echter besef ik nu dat ik me als kind volledig heb geassimileerd. En ook daarvan weet ik inmiddels dat dit een noodzakelijk is om als migrant in een nieuwe dominante cultuur te overleven. Ja want ik ben niet alleen geadopteerd maar ook een migrant.

En het maakt me ook bewust dat om me te kunnen aanpassen ik al iemand ben geweest.

Ik was al iemand voordat afstand en adoptie mij mijn identiteit ( mijn naam, geboortedatum, leeftijd en nationaliteit) afnam en het mooie is dat deze persoon nog in mij  voort leeft. Dit stelt mij gerust want jarenlang heb ik gedacht dat ik mezelf verloren was of verweet ik mezelf dat zij (mijn Indiase oorspronkelijke deel) in mijn schaduw heeft moeten leven. 

Maar nu weet ik dat zij en ik aan het "overleven" waren, dat assimileren en dissociëren noodzakelijk was en dat nu "wij" richting "leven" gaan de kwaliteit van dit overlevingsmechanisme kunnen zien. En dat het er mede voor heeft gezorgd dat ik deze gedachten nu kan delen.

Want mijn kleur doet er wel degelijk toe! En ik merk nu ik het gesprek aanga met mensen die deze goedbedoelde uitspraken doen,

ondanks dat ik dit ook best wel spannend vind, er hele mooie gesprekken uit voortkomen waarin we als gesprekspartners elkaar volledig zien er erkennen en bewust worden van deze patronen. 

Dus ja kleur doet er toe, het kleurt je identiteit en erkent het volk en het systeem waar jij uit voortkomt. Het sluit je niet uit maar het sluit je in. 

Foto

Pinterest