Verlaten, verlies of los (durven) laten?

Verlatenheid, verlaten of los (durven) laten?

Vandaag, maandag (10 oktober) is het 32 jaar geleden dat ik voor de tweede keer in mijn leven mijn vader verloor.

Ik was 14 jaar toen mijn adoptievader uit onze levens werd gerukt, als gevolg van een medische misser tijdens een herniaoperatie. De precieze reden van zijn overlijden zullen we nooit weten want dat is in de doofpot verdwenen. Hij overleed zonder afscheid te kunnen nemen op 46-jarige leeftijd.

Nu mijn paspoort mij verteld dat ik ook 46 jaar oud ben en ik moeder ben van twee prachtige zonen, besef me pas echt dat zijn overlijden het trauma van verlatenheid in mij ontwaakte. En dat als kind je ouder(s) verliezen, een levenslange impact heeft.

Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik op 11 oktober, de dag na zijn overlijden, het gordijn opende en niet kon bevatten dat het leven gewoon was doorgegaan terwijl mijn leven totaal was ingestort en stilstond. Destijds dacht ik dat dit kwam door de diepe verbintenis die ik met mijn adoptievader had. Ik was zijn dochter en hij was en is voor mij de enige vader die ik ken.

Maar verlatenheid is al zolang als ik leef met mij meegereisd en is achter af gezien altijd een stille constante aanwezige in mijn leven geweest. Het lot dat ik al sinds mijn jonge leven bij mij draag toen ik eerst als baby of als dreumes en later als tiener mijn ouders verloor. Aan de dood of aan het leven maar het verlies is altijd met schaamte, schuld, ontkenning en verhulling samengegaan. Dit lot waardoor ik ook mezelf verloor en jarenlang niet in verbinding met mezelf ben geweest.

In de afgelopen 32 jaren heb ik geleerd om mijn emoties te reguleren, mijn traumaresponse te herkennen en te erkennen dat ik veel verlies en verdriet heb gekend. Ik heb mogen ervaren hoe het is om me weer te verbinden met mezelf. En dat ik als volwassene wel afscheid kan en mag nemen en dus niet bang hoef te zijn. Dat afscheid een mooi ritueel mag zijn, die betekenis geeft aan diegene of datgene wat ik verlies of los mag laten.

Dit maakt dat ik afscheid, dood of scheiding niet meer automatisch verbindt aan verlaten zijn of worden. Of aan de doodsangst die als kind in mijn lichaam opgeslagen heb en nog altijd in mijn lichaam aanwezig is.

Ik heb mogen ervaren dat ik met een gerust hart afscheid kan nemen, iets of iemand los kan laten. Want diegene of datgene verlaat ik niet...maar laat ik los omdat ons gezamenlijk pad simpelweg niet verder loopt.

 Ik kan dus gaan en de ander of dat andere loslaten, zonder dat ik mezelf of de ander achter laat in verlatenheid. 

In liefdevolle gedachtenis

Nico Brinksma

Voor altijd in mijn hart