Niemand weet, niemand weet, wanneer ik geboren ben en hoe ik in werkelijkheid heet...

Niemand weet, niemand weet dat ik eigenlijk repelsteeltje heet.. nee dit is geen sprookje, maar het gaat wel over een kind,,.. namelijk over mijzelf..

Bijna 40 jaar lang begon mijn leven niet op mijn geboortedag maar op mijn aankomstdag. 2 juni 1979 is de eerste dag in mijn leven waarvan ik 100% zeker weer dat deze heeft plaatsgevonden en dat ik besta.  Vanaf het moment dat ik me bewust werd van mezelf is mij verteld dat ik vondeling ben en daarom geadopteerd was.

Mede daardoor door heb ik mij geïdentificeerd met mijn identiteit die ik door adoptie heb verkregen. Ik was Mirjam de jongste dochter van een Nederlands gezin. De eerste levensverhalen gingen niet over mijn geboorte of over mij baby tijd maar over een meisje van bijna 3 die op de grond wou slapen, op blote voeten wou lopen, eten verstopte, uit de asbakken at, de tuin als wc gebruikte en als het even kon wegliep. Dat meisje dat zich zo goed kon aanpassen en dat opgroeide tot een goedlachse en vrolijk kind mede dankzij mijn lieve (adoptie)vader. 

Pas lang nadat ik moeder was geworden, toen mijn jongste zoon dezelfde leeftijd had bereikt als, mij toen ik ter adoptie werd gesteld, ben ik me pas echt gaan beseffen dat ik niet alleen gevonden was maar ook geboren ben.

In 2015 ontdekte ik dat mijn leeftijd geschat was, toen ik op 1 maart 1978 Victoria Station Mumbai gevonden werd. Dat ik, waarschijnlijk, de eerste drie jaar van mijn leven alleen, op straat, in een kindergevangenis, kindertehuis had doorgebracht, voordat ik op 2 juni 1979 alleen op Schiphol aankwam. 

Ik was niet alleen vondeling, ik was een vermist kind, ik was ook geboren. En kwam er in 2018 door een DNA test achter dat mijn roots waarschijnlijk niet in Mumbai maar in Mangalore liggen. 

Veel geadopteerden groeien net als ik op met het idee dat ze gered zijn, dat ze dankbaar moeten zijn en dat het oké is dat hun geboorteverhaal en afstamminsgegevens niet bekend zijn. Dat het ontbreken van dit alles geen impact heeft op je identiteitsontwikkeling of wie je bent.

Dat maakt dat op het moment dat zij echt bewust worden dat zij al bestonden voor hun adoptie zij een lange eenzame weg hebben af te leggen in hun zelf. Een verscheurde zoektocht die alles wat ze dachten dat waar was ter discussie stelde en dat wie ze dachten te zijn is gestoeld op een verkregen identiteit. 

Dat de westerse naam die zij, in de meeste gevallen hebben verkregen, hen niet toebehoort maar was voor het kind dat hun adoptieouders zo graag geboren hadden zien worden. Dat niet zij niet zo gewenst waren maar een kindje voor wie deze westerse naam eigenlijk bedoeld was.

Vaak als we dit bewustwording proces delen krijgen we als geadopteerden te horen dat we het verleden moeten vergeten en in de toekomst moeten kijken. Dankbaar moeten zijn voor de welvaart die we door adoptie hebben verkregen. Hierdoor worden we opnieuw in de slachtofferrol gedrukt en blijft het sprookje dat adoptie heet angstvallig hoog gehouden.

Toch is in Nederland het vieren van je ontstaan, je geboortedag/ verjaardag een grote happening en vieren op die dag onze geschiedenis en wie we zijn. Het liefste met ouders, het gezin, familie en dierbaren.

Voor geadopteerden die uit "de mist " zijn gekomen is hun verjaardag vaak een bevestiging dat zij niks weten van hun ontstaansgeschiedenis, ouders, familie of dierbaren. Dat zij een groot offer hebben gegeven om te ontvangen wat hun ongevraagd is gegeven.

Hun bestaan voor adoptie kunnen zij zich niet herinneren maar reist in de schaduw met hen mee. Hun geschiedenis licht verscholen achter het donkere pad en is alleen terug te herleiden door de emoties die we zo hard hebben geprobeerd weg te drukken, omdat ze te overweldigend, te pijnlijk waren om toe te laten en aan te kijken. Mede daardoor hebben we de routekaart naar onszelf verloren.

Dit komt ook doordat er na bijna 60 jaar adoptie en altruistisch gedachtengoed er steeds te weinig kennis en kunde is over de werkelijke impact van afstand en adoptie van in hulpverleningsland. 

Daarnaast worden geadopteerden die zich uit durven te spreken of kwetsbaar op te durven stellen nog steeds als slachtoffer, ondankbaar of als geadopteerde met psychische problemen negatief weg gezet.

Terwijl ik merk in mijn werk met geadopteerden is dat als hun geschiedenis en de daarbij horende pijn en emotie er mogen zijn geadopteerden van hun levensverhaal hun kracht kunnen maken. Dat zij beseffen dat hun gedrag overlevingsmechanisme zijn geweest. Normale gezonde reacties op een situatie die niet normaal is.

Doordat geadopteerde mogen ervaren dat de gevoelens en emoties die zo overweldigend waren, toebehoren aan het kindsdeel van hun dat door de scheiding van moeder (en vader) doodsangst heeft gevoeld. Maar dat de volwassenen die zij, mede dankzij dit moedige kindsdeel, zijn geworden dit heeft overleefd en dat ze mogen leven in plaats van overleven.

Dat hun leven gevierd mag worden op een door hun gekozen moment en dat op die dag de schaduw en de glans hand in hand gaan.

Sinds vier jaar vier ik mijn leven! Doordat ik deze lange treacherous / ontrouwbare weg heb kunnen bewandelen, met steun van mijn dierbaren, heb ik mijn oorspronkelijke zelf, uiteindelijk teruggevonden.