Migratie & (gedwongen) verplaatsing | Afstand, Adoptie en Autonomie

info • 17 februari 2022

De impact van Migratie & (gedwongen ) verplaatsing

"Ruth is het lied van de vreemdeling die wil assimileren met alle moeilijkheden van dien, want je blijft altijd een relatieve vreemdeling" ~Stef Bos over het lied van Ruth; "Jouw land is mijn land"~


De afgelopen weken begeleide ik samen met collega's een aantal opstellingsdagen. De dagen waren georganiseerd voor vrouwen met een migratie achtergrond (tweede generatie migranten) en geadopteerden in Nederland en België. Daarbij kwamen o.a. de thema's; migratie & (gedwongen) verplaatsing, afstand & adoptie en rouw & verlies naar voren.


Tijdens deze dagen was inzichtelijk hoe de wil om te overleven er voor zorgt dat we assimileren. Het overlevingsinstinct maakt dat we ons "liever" aanpassen aan de dominante cultuur met als gevolg dat we onszelf verliezen, dan leven met het bewustzijn dat we nergens echt toebehoren.


Daarnaast maakt het leven tussen twee landen, twee culturen dat we ons verscheurd, stateloos en onveilig voelen. De loyaliteit voor beiden, maakt dat het ons letterlijk in een spagaat manoeuvreren omdat we nooit aan de verwachtingen van beide volkeren kunnen voldoen. En dan lijkt de enige optie, om te kunnen overleven, uit verbinding gaan met onszelf (oorspronkelijke identiteit) en uit ons lichaam te gaan. Want als kind zijn we simpelweg niet in staat om in ons eentje te overleven.


Het gedwongen verplaatsen van het lichaam en het niet volledig aankomen kunnen komen resulteert in het verlies van het oorspronkelijke lichaam en het creëren van een aangepast lichaam vol met traumasporen. Deze trauma's in het lichaam uiten zich uiteindelijk in lichamelijke en psychische klachten. En maakt dat we niet volledig aanwezig zijn in ons leven en/of onze rol als ouder.


Ook dragen we, door te blijven overleven en de trauma's te negeren, de trauma's stilzwijgend over aan de volgende generatie.

De lichamelijke en psychische symptomen lijken vaak onverklaarbaar, worden niet begrepen of worden genegeerd, want we hebben het hier toch goed? Hiervoor zijn onze ouders geëmigreerd of zijn wij geadopteerd, voor dit leven en deze kansen.


Maar als de noodzaak om te overleven verdwenen lijkt te zijn, vragen deze symptomen aandacht. En zorgen ze er uiteindelijk voor dat ze niet meer genegeerd kunnen worden.


De wil om te leven in plaats van te overleven maakt dat we opzoek gaan naar innerlijke rust. Het maakt dat de beslissingen die we ooit als kind hebben genomen in twijfel trekken. En het versterkt de behoefte om niet meer "alleen op de wereld" te zijn. 


Het zorgt ervoor dat we de impact van de migratie en (gedwongen) verplaatsing (h)erkennen. Hiervoor moeten we onze patronen van "sterk zijn" willen doorbreken, door vanuit kwetsbaarheid in onze kracht te komen. Door bewustzijn te creëren dat kwetsbaar zijn niet betekent dat we breekbaar zijn, maar dat het betekent dat we (weer) bereikbaar worden en in verbinding kunnen komen met onszelf en met anderen.


Art by:  Banksy, migrant child in venice

Lied: Stef Bos over het lied van Ruth; "Jouw land is mijn land"


#Migratie

#Verplaatsing

#Afstand

#Adoptie

#Autonomie

Echo van mijn geboorte

door Bina de Boer • 2 juni 2025
De echo van mijn geboorte Sinds tien jaar weet ik dat mijn verjaardag een geschatte datum is. Op de dag dat ik werd gevonden, werd mijn leeftijd op anderhalf jaar geschat. Of het geboortejaar dat in mijn paspoort staat daadwerkelijk het jaar is waarin ik ben geboren, blijft voor mij waarschijnlijk een levenslange vraag. De onzekerheid rondom mijn verjaardag en de wetenschap dat ik op 2 juni 1979 om 11.30 uur op Schiphol ben geland, hebben ertoe geleid dat ik mijn verjaardag jarenlang niet meer heb gevierd. Tegenwoordig vier ik mijn leven op 2 juni, in plaats van op 1 september zoals in mijn paspoort staat. 2 juni 1979 is de eerste dag waarvan ik zeker weet dat ik deze heb geleefd. Mijn leven dat gevierd mag worden, net zoals het verlies in mijn leven erkend mag worden. Uit de mist komen betekent dat je dichter bij jezelf komt. Maar daarvoor moet je eerst dwars door de pijn, angst, het verlies, verdriet en de rouw heen. Door afstand en adoptie ben ik juridisch een nieuw persoon geworden, iemand waarvan ik ben gaan geloven dat ik het was. De schaduwzijde daarvan is dat ik alles bent kwijtraakt wat had, wie ik was, en wie ik ooit ben geweest toen ik geboren werd. Als je uit de mist komt, of onderweg bent daarnaartoe, besef je dat adoptie niet alleen een nieuw begin is, maar ook het overschrijven van een bestaand leven. Jou leven. . Het is een proces van assimilatie, van de existentiële vragen of jij er mag zij. En ook van het durven erkennen van dat gene en de mensen die op dat gedwongen pad bent verloren. De weg terug naar jezelf is lang, pijnlijk, vaak eenzaam en soms mensonterend. En toch loop ik hem, stap voor stap. Met veerkracht en het bewustzijn dat ik door te overleven onbewust voor, dit, leven heb gekozen. Want juist op dit pad ben ik liefde en veerkracht in mezelf, in mijn moeder, mijn dierbaren en in anderen gaan ontdekken. Het is een levenslange reis, misschien zelfs een transgenerationeel proces. Maar het is wel míjn weg, terug naar mezelf, de nalatenschap voor mijn kinderen en kleinkinderen.En een fluistering, een echo terug naar mijn land, mijn geschiedenis, mijn moeder en mijn vader, naar wie ik was toen ik geboren werd. Echo van mijn geboorte Ik vier vandaag niet een datum. Ik vier mijn bestaan. Mijn pijn én mijn levenskracht. Mijn verlies én mijn liefde. Mijn stilte én mijn stem. Ik vier vandaag wie ik ben. 🙏🏾🪷 Bina

Vrouwencirkel voor Geadopteerden

door Bina de Boer • 10 februari 2025
✨ Vrouwencirkel voor Geadopteerden – Vier je Kracht op Internationale Vrouwendag ✨
Meer posts