Trauma response

De Mol: "Vrouwen hebben kennelijk een soort schaamte, ik weet niet wat het is, maar ik wil me er graag in verdiepen." Hij hoopt dat de gebeurtenissen "een voorbeeld zijn" en dat als slachtoffers "het ooit nog eens overkomt" ze geleerd hebben "onmiddellijk aan de bel te trekken en dit onmiddellijk te melden".

Vrouwen hebben kennelijk een soort schaamte.... Mensen die te maken hebben (gehad) met (seksueel) geweld schamen zich vaak te veel om hiermee naar buiten te treden. Een reden hiervoor kan zijn dat ze zich tijdens het geweld of grensoverschrijdend gedrag niet hebben verweerd of het gevoel hebben dat ze "er aan mee werkten".

Tijdens (seksueel) geweld geven de hersenen een signaal dat je in levensgevaar bent en daardoor activeren deze de overlevings- mechanisme. De overlevingsmechanisme zijn; (flight, fight, freeze & fawn)  vechten, vluchten, bevriezen of fwaning (weerloosheid). Tijdens gebeurtenis(sen) waarin doodangst wordt ervaren is overleven het belangrijkste doel, daardoor zijn bevriezen of fawning de enigste opties.

Want op het moment dat doodsangst ervaren wordt, worden het mensenbrein (Neocortex; ratio) en het zoogdierenbrein (limbische systeem; emoties)

geblokkeerd en is alleen het reptielenbrein (hersenstam; instinct) in staat om te reageren. Deze heeft maar één doel; namelijk overleven.

Pas als de doodsangst is geweken en de overige twee hersenendelen (zoogdierenbrein en het mensenbrein) weer in werking zijn getreden, is het pas mogelijk om te voelen, probleem oplossend te denken en te reflecteren.

Daarna treed pas de schaamte in werking en beseffen we dat we afgeweken zijn van onze eigen normen en waarden en/of voelen het oordeel van de maatschappij.

Schaamte is daardoor ook een cultureel bepaald fenomeen. 

Alle berichten en aanmoedigen over je uitspreken kunnen daardoor juist te confronterend zijn en het tegenovergestelde effect hebben. Want je heb niet de moed gehad om je te verweren of je uit te spreken. En wat zal je omgeving wel niet zeggen als je dat nu wel doet of wat als je kinderen horen dat je één van hen bent. Daarbij komt dat "er over praten" niet zo gemakkelijk is, het is niet een onderwerp die je aansnijdt tijdens een borrel of een gezellig diner. Dat maakt dat het voor veel mensen een (levenslang) geheim blijft.

Een meer helende beweging is dat we met én voor elkaar een veilige omgeving creëren, door met elkaar in gesprek te gaan, elkaar ter verantwoording durven te roepen. Doordat we de doofpot en de angst cultuur op de werkvloer en daarbuiten niet meer accepteren.

Een cultuurverandering begint bij onszelf om daarna door te geven aan onze kinderen. Op deze manier leren we onze kinderen hun eigen grenzen en die van anderen te eren en te bewaken.

Maar het helpt ook om de wegen naar hulpverlening nog bereikbaarder te maken en aangiftes ten alle tijde serieus in behandeling te nemen om vervolgens het proces te versnellen. Zodat deze nachtmerrie een litteken kan worden, ipv continu getriggerd wordt en we weer kunnen leven in plaats van overleven.

Daarnaast denk ik dat we het taboe van trauma moeten af halen en al vanaf de lagere school kinderen leren over persoonlijke en emotionele veiligheid, persoonlijk leiderschap, psychologie & het menselijk lichaam en communicatie.

Dan pas kunnen we schaamte verkleinen, want de schaamte kunnen voelen zegt ook iets over inlevingsvermogen en kunnen begrijpen. En dat begint bij verbinding kunnen enof willen maken. Om verbinding te kunnen (blijven) maken hebben we eerst veiligheid & vertrouwen nodig...

Bronnen

Art: Pintrest

Qoute John de mol: ad.nl