Moederdag

Bina de Boer • 25 mei 2022

Moederdag

Moederdag....

Een dag waarin we onze moeders eren.
Een mooi gebaar maar tegelijkertijd ook erg confronterend, voor degene die hun moeders zijn verloren of nooit (bewust) hebben ontmoet.

Dagen vol reclames die je bewust maken dat je geen herinneringen hebt aan je moeder, geen foto's, dat je niet weet hoe ze er uitziet, hoe haar stem klinkt of haar aanraking voelt. Dat je nooit zult weten waarom jullie gescheiden zijn. Bewustwording dat jij je moeder waarschijnlijk nooit persoonlijk kan bedanken, voor het leven dat ze jou geschonken heeft.

Dit maakt dat Moederdag voor veel geadopteerden dubbel enof confronterend is. Daarnaast worden geadopteerden op een geven moment ook nog geconfronteerd met het verlies van hun adoptiemoeder. Hierdoor verliezen zij dus twee keer een moeder. Waarvan ze vaak ervaren dat ze alleen mogen rouwen om het verlies van hun adoptiemoeder. Het verlies en de rouw om hun moeder wordt vaak niet (h)erkent. Niet door henzelf enof niet door hun omgeving.

Voor mij is Moederdag een dag van twee uitersten. Aan de ene kant is het hartverwarmend om te zien hoe mijn kinderen op deze dag extra hun best doen hun liefde voor mij te laten zien. Dat ontroerd mij en daar ben ik ontzettend dankbaar voor! Dankbaar dat ik hun moeder mag zijn. Dat ik hun liefde mag ontvangen, voelen, ervaren en dat ik deel uit mag maken van hun leven. Dat ik elke dag op elk moment kan zeggen dat ik van ze hou en ze kan laten voelen dat ze geliefd zijn.

Aan de andere kant maken dagen zoals Moederdag mij extreem bewust van het ontbreken van mijn moeder in mijn leven. En het ontbreken van een kind in haar leven.

Mijn moeder die mij het leven heeft geschonken...die mij niet mocht zien opgroeien...die ik niet heb mogen leren kennen.. waar ik geen herinneringen mee mocht maken....die ik niet ken, maar waar ik naar verlang...waar ik van hou en waar mijn hart om huilt.

Doordat ik zelf moeder heb mogen worden, weet ik hoe belangrijk een moeder is voor haar kinderen en dat een moeder nooit te vervangen is. Net als een kind niet vervangbaar is voor zijn of haar ouders. Het verlies, de pijn, het verlangen en het gemis draag je altijd bewust of onbewust met je mee want het zit opgeslagen in ons lichaam.

Moederdag maakt mij ook steeds weer bewust dat de gevolgen van het doorsnijden en ontraceerbaar maken van mijn wortels, om mij vervolgens te kunnen verplaatsen naar de andere kant van de wereld, verder reikt dan mij. Het maakt mij bewust dat niet alleen mijn stamboom ontbreekt maar ook de helft van de stamboom van mijn kinderen.

Waar aan de kant van hun vader hun wortels eeuwenlang traceerbaar zijn en visueel op een stamboom zijn weergegeven. Reiken de wortels aan hun moederskant tot ergens in de jaren '70...Daar is geen stamboom terug te lezen, want die start bij mij...

Door systemisch werk heb ik (opnieuw) verbinding kunnen maken met mijzelf, mijn moeder en mijn vader. Hierdoor heb ik mijn plek in mijn stamboom kunnen innemen. Via deze weg (her)creëer ik mijn wortels, luchtwortels. Die hopelijk uiteindelijk weer diep tot in de grond reiken. Wortels voor mezelf, maar vooral voor mijn kinderen.

Ik hoop zo mijn kinderen ook een bedding te kunnen geven vanuit hun moederskant, waarin zij de eeuwen oude energie uit de familiesystemen kunnen voelen stromen. Zodat hun stamboom hun de kracht geeft om het leven te leven, ten volste kunnen nemen om vervolgens weer door te geven aan hun kinderen.

Echo van mijn geboorte

door Bina de Boer • 2 juni 2025
De echo van mijn geboorte Sinds tien jaar weet ik dat mijn verjaardag een geschatte datum is. Op de dag dat ik werd gevonden, werd mijn leeftijd op anderhalf jaar geschat. Of het geboortejaar dat in mijn paspoort staat daadwerkelijk het jaar is waarin ik ben geboren, blijft voor mij waarschijnlijk een levenslange vraag. De onzekerheid rondom mijn verjaardag en de wetenschap dat ik op 2 juni 1979 om 11.30 uur op Schiphol ben geland, hebben ertoe geleid dat ik mijn verjaardag jarenlang niet meer heb gevierd. Tegenwoordig vier ik mijn leven op 2 juni, in plaats van op 1 september zoals in mijn paspoort staat. 2 juni 1979 is de eerste dag waarvan ik zeker weet dat ik deze heb geleefd. Mijn leven dat gevierd mag worden, net zoals het verlies in mijn leven erkend mag worden. Uit de mist komen betekent dat je dichter bij jezelf komt. Maar daarvoor moet je eerst dwars door de pijn, angst, het verlies, verdriet en de rouw heen. Door afstand en adoptie ben ik juridisch een nieuw persoon geworden, iemand waarvan ik ben gaan geloven dat ik het was. De schaduwzijde daarvan is dat ik alles bent kwijtraakt wat had, wie ik was, en wie ik ooit ben geweest toen ik geboren werd. Als je uit de mist komt, of onderweg bent daarnaartoe, besef je dat adoptie niet alleen een nieuw begin is, maar ook het overschrijven van een bestaand leven. Jou leven. . Het is een proces van assimilatie, van de existentiële vragen of jij er mag zij. En ook van het durven erkennen van dat gene en de mensen die op dat gedwongen pad bent verloren. De weg terug naar jezelf is lang, pijnlijk, vaak eenzaam en soms mensonterend. En toch loop ik hem, stap voor stap. Met veerkracht en het bewustzijn dat ik door te overleven onbewust voor, dit, leven heb gekozen. Want juist op dit pad ben ik liefde en veerkracht in mezelf, in mijn moeder, mijn dierbaren en in anderen gaan ontdekken. Het is een levenslange reis, misschien zelfs een transgenerationeel proces. Maar het is wel míjn weg, terug naar mezelf, de nalatenschap voor mijn kinderen en kleinkinderen.En een fluistering, een echo terug naar mijn land, mijn geschiedenis, mijn moeder en mijn vader, naar wie ik was toen ik geboren werd. Echo van mijn geboorte Ik vier vandaag niet een datum. Ik vier mijn bestaan. Mijn pijn én mijn levenskracht. Mijn verlies én mijn liefde. Mijn stilte én mijn stem. Ik vier vandaag wie ik ben. 🙏🏾🪷 Bina

Vrouwencirkel voor Geadopteerden

door Bina de Boer • 10 februari 2025
✨ Vrouwencirkel voor Geadopteerden – Vier je Kracht op Internationale Vrouwendag ✨
Meer posts