Adoptie is geen sprookje

Bina de Boer • 1 mei 2022

Lion

Deze week was op Canvas de film "Lion" te zien. "Lion" is de verfilming (ook op Netflix te zien) dat het aangrijpende verhaal van de Indiase jongen die Saroo Brierley laat zien die als hij vijf jaar oud is per ongeluk duizenden kilometers van zijn familie verwijdert raakt en door adoptie in Tasmanië Australië terecht komt. In zijn studententijd wordt Saroo getriggerd doordat hij opnieuw in aanraking komt met het Indiase snoepgoed jalebi.



De film "Lion" brengt de worsteling waarin hij, ik en duizenden geadopteerden dagelijks leven goed inbeeld. Dit is ook de reden dat ik deze film aanraad aan mensen die zich willen verdiepen in de impact van Afstand en Adoptie op een mensenleven. Want dit is de impact op het leven van geadopteerden en hun afstandsmoeders/vaders/gezinnen.


Maar voor geadopteerden en afstandsmoeders is dit geen film waarbij we ons emotioneel kunnen ontladen. Het is ons leven, onze levenslange worsteling die we niet op pauze kunnen zetten als het ons te veel wordt. Wij kunnen niet wegkijken of ons hart afsluiten of de film uitzetten. En het begrip, de emotionele of empathie die de kijkers bij deze film hebben krijgen de geadopteerden en afstandsmoeders vaak niet als zij zich kwetsbaar op stellen. Zij worden dan vaak weggezet als negatieve geadopteerden met probleemgedrag.


Maar het verhaal en de worsteling die ons allen raakt tijdens het bekijken van "Lion" is het verhaal van de meerderheid van de geadopteerden en hun moeders, alleen dan zonder prachtige in beeld gebrachte filmbeelden maar met grote gaten van informatie, eenzaamheid en verdriet. Die het "aanwezig" zijn in het leven en het genieten van hun leven soms erg lastig maakt.


Ik wens niemand dit verhaal toe, geen moeder geen vader en geen kind....


Ik hoop dat als mensen naar deze film kijken zij beseffen dat adoptie geen sprookje is. Dat de meeste moeders en kinderen niet herenigd worden maar een levenslang in stilte lijden.


Ik hoop op een toekomst waarin verhalen zoals die van Saroo en mede geadopteerden niet meer in films en tv programma voorkomen.


Simpelweg omdat het niet meer mogelijk is om kinderen gedwongen te verplaatsen, weg te nemen van hun moeders, dat er ingezet wordt op kinderen in hun eigen omgeving, land te laten en dat kinderen hun identiteitsbehoud en het toegankelijk houden van afstamminsgegevens.


Adoptie is geen sprookje, film of boek maar de levenslange pijnlijke realiteit voor geadopteerden en hun moeders over de hele wereld......die niet te programmeren valt maar constant getriggerd kan worden....en hun leven plotseling voor altijd veranderd in een eindeloze zoektocht.....


https://www.facebook.com/16385754343/posts/10159701250144344/

Echo van mijn geboorte

door Bina de Boer • 2 juni 2025
De echo van mijn geboorte Sinds tien jaar weet ik dat mijn verjaardag een geschatte datum is. Op de dag dat ik werd gevonden, werd mijn leeftijd op anderhalf jaar geschat. Of het geboortejaar dat in mijn paspoort staat daadwerkelijk het jaar is waarin ik ben geboren, blijft voor mij waarschijnlijk een levenslange vraag. De onzekerheid rondom mijn verjaardag en de wetenschap dat ik op 2 juni 1979 om 11.30 uur op Schiphol ben geland, hebben ertoe geleid dat ik mijn verjaardag jarenlang niet meer heb gevierd. Tegenwoordig vier ik mijn leven op 2 juni, in plaats van op 1 september zoals in mijn paspoort staat. 2 juni 1979 is de eerste dag waarvan ik zeker weet dat ik deze heb geleefd. Mijn leven dat gevierd mag worden, net zoals het verlies in mijn leven erkend mag worden. Uit de mist komen betekent dat je dichter bij jezelf komt. Maar daarvoor moet je eerst dwars door de pijn, angst, het verlies, verdriet en de rouw heen. Door afstand en adoptie ben ik juridisch een nieuw persoon geworden, iemand waarvan ik ben gaan geloven dat ik het was. De schaduwzijde daarvan is dat ik alles bent kwijtraakt wat had, wie ik was, en wie ik ooit ben geweest toen ik geboren werd. Als je uit de mist komt, of onderweg bent daarnaartoe, besef je dat adoptie niet alleen een nieuw begin is, maar ook het overschrijven van een bestaand leven. Jou leven. . Het is een proces van assimilatie, van de existentiële vragen of jij er mag zij. En ook van het durven erkennen van dat gene en de mensen die op dat gedwongen pad bent verloren. De weg terug naar jezelf is lang, pijnlijk, vaak eenzaam en soms mensonterend. En toch loop ik hem, stap voor stap. Met veerkracht en het bewustzijn dat ik door te overleven onbewust voor, dit, leven heb gekozen. Want juist op dit pad ben ik liefde en veerkracht in mezelf, in mijn moeder, mijn dierbaren en in anderen gaan ontdekken. Het is een levenslange reis, misschien zelfs een transgenerationeel proces. Maar het is wel míjn weg, terug naar mezelf, de nalatenschap voor mijn kinderen en kleinkinderen.En een fluistering, een echo terug naar mijn land, mijn geschiedenis, mijn moeder en mijn vader, naar wie ik was toen ik geboren werd. Echo van mijn geboorte Ik vier vandaag niet een datum. Ik vier mijn bestaan. Mijn pijn én mijn levenskracht. Mijn verlies én mijn liefde. Mijn stilte én mijn stem. Ik vier vandaag wie ik ben. 🙏🏾🪷 Bina

Vrouwencirkel voor Geadopteerden

door Bina de Boer • 10 februari 2025
✨ Vrouwencirkel voor Geadopteerden – Vier je Kracht op Internationale Vrouwendag ✨
Meer posts