Over liefde

Over Liefde

Ik krijg regelmatig de vraag hoe ik alles wat ik doe, kan doen en vol hou. Mijn activiteiten voor het adoptieveld zijn een groot onderdeel van mijn leven geweest de laatste 17 jaar en lijkt nog steeds meer plek te krijgen.

Onlangs was ik bij de workshop "Bezield spreken" van Anne Spies & Arjan Broers, waar "de ziel" werd benoemd als adem. En
de vraag " wat dien jij in dit leven" werd gesteld.

De verbindingen kunnen leggen tussen ziel, adem en mijn dienstbaarheid maakte dat er voor mij heel veel puzzelstukje op zijn plaats vielen....

Want waarom zet ik mij zo in voor geadopteerden en afstandsmoeders? Waarom heb ik van mijn levensverhaal mijn werk gemaakt? Ik dacht altijd dat dit was omdat bij het systeem van adoptie mensenrechten geschonden waren. Moeders die hun kinderen niet mochten zien opgroeien en kinderen die hun identiteit, ouders, familie en cultuur was afgenomen. En dat ik me inzette tegen deze onrechtvaardigheid.

Maar nu was alles zo helder...ik doe het voor de liefde....want door afstand en adoptie worden ouders en kinderen gescheiden en ontnemen we de kinderen de magische liefde, de liefde die er stroomt tussen moeder en kind. Maar ook de oerliefde wordt doorgegeven via onze vrouwenlijn in ons familiesysteem

Door geadopteerden te laten opgroeien met het idee dat hun moeder hun niet voor hen kon zorgen, hun niet wou of niet genoeg voor hun gevochten heeft. Leven veel geadopteerden met het idee dat ze niet geliefd zijn, dat ze niet goed genoeg zijn of het niet waard waren om te vechten.. Dat ze geen recht op liefde hebben.

Door geadopteerden te laten focussen op wat ze hebben gekregen en te verzwijgen, verdoezelen of te verbergen wat ze zijn verloren en dankbaar te laten zijn wat ze hebben "gekregen" wordt ze ook de kans ontnomen om te rouwen, te helen en lief te hebben.

Rouwen gaat niet alleen over verdriet en pijn maar vooral over liefde. Door te rouwen erkennen we dat iets of iemand die we lief hebben verloren zijn. Rouwen is namelijk de andere kant van lief hebben. We hebben het rouwen nodig om verder te gaan, voorbij de pijn, het verdriet en het verlies naar de liefde die daar achter schuil gaat....

Doordat geadopteerden niet erkent worden in hun verlies en niet gelegitimeerd voelden om te rouwen slaat het verdriet vaak om in eenzaamheid, dissociatie, fragmentatie depressie boosheid. Hierdoor kunnen we geen verbinding meer maken met de liefde die er wel was en uiteindelijk ook niet meer met onszelf. We assimileren om te overleven en soms sterven we of sterven er delen van ons.

Maar als we wel erkend worden in ons verlies en ons gelegitimeerd voelen om te rouwen, kunnen voorbij de pijn, verdriet en boosheid komen en weer contact maken met de liefde.

Liefde voor ons zelf, voor onze moeder en vader voor onze voorouders. En ervaren dat zelfs als onze moeder niet in staat was om lief te hebben, we de liefde van onze voorouders kunnen voelen...en vult ons hart zich met de oerliefde die door ons systeem stroomt en kunnen we weer leven in plaats van overleven...