Levend verlies

Momenteel ben ik in de voorbereiding van het ontwikkelen van het online seminar over levend verlies voor de minor "Professioneel ondersteunen na afstand en adoptie". Voor de (post hbo) studenten van de HAN Social Work Deeltijd. Als je onderzoek doet wordt afstand en adoptie door rouwdeskundigen vaak niet gelinkt aan levend verlies of überhaupt verlies

De levens fase waarin ik en veel mede geadopteerden zich momenteel bevinden is de fase waarin onze geliefden en vrienden te maken krijgen met afnemende gezondheid, terminale ziektes of overlijden van één of meerdere ouders.

Wij zien hoe zij steun vinden bij hun ouders, familie of vrienden. En hoe de herinneringen hun troost. Hoe zij bewust deze periode van ziekte en overlijden mogen ervaren. En hoe de omgeving en de afscheidsrituelen hun steunen in het gemis, de pijn en verdriet. Ze krijgen de kans om hun verlies te tonen en openlijk te rouwen.

Geadopteerden krijgen vaak te horen dat ze dankbaar moet zijn voor alles wat wij hebben gekregen, een nieuw leven, gezin en nieuwe kansen....maar niemand heeft ons ooit verteld dat we twee keer onze ouders verliezen.

Het verschil tussen het eerste en het tweede verlies is, dat als jij je adoptieouders verliest dit als een legitieme verlies wordt ervaren. Het is tastbaar voor je omgeving dus mensen kunnen dit herkennen, zich inleven en kunnen hier begrip voor opbrengen.

Daarnaast hebben geadopteerden meestal de mogelijkheid om herinneringen te maken met hun adoptieouders, afscheid kunnen nemen of een uitvaart te organiseren of bij te wonen. Er zijn dus herinneringen om ons mee te troosten, ervaringen om te delen en rituelen om afscheid te kunnen nemen.

Bij het eerste verlies voelen geadopteerden vaak dat er geen ruimte voor verdriet & rouw en ervaren zij hiervoor geen erkenning. Want deze gebeurtenissen hebben zich toch al zo lang geleden in een andere tijd of land plaatsgevonden. Vaak horen we dat het bijna onmogelijk is dat we ons dat kunnen herinneren want we waren nog zo klein. Maar inmiddels weten we dat deze traumatische ervaringen opgeslagen zitten in ons lichaam.

Je oorspronkelijk identiteit is voor je eigen best wel veranderd in een nieuwe en alles wat je eventueel nog zou kunnen linken aan je "vroeger zelf" of je familie van oorsprong, is
door de staat, de vergunninghouders of de tehuizen veilig is opgeborgen of vernietigd.

Als kind heb je weinig kennis of gevoel over afstand en adoptie maar als je richting je tienerjaren gaat ontwikkeld zich langzaam het besef dat je voor het krijgen van deze nieuwe familie en identiteit jij je oude gezin en identiteit hebt moeten verliezen.

Toch is er na 60 jaar afstand en adoptie in Nederland nog weinig besef over de impact van Afstand en Adoptie op een mensenleven.

Terwijl geadopteerden, in de meeste gevallen, herinneringen hebben kunnen maken en afscheid hebben mogen nemen van hun adoptieouders... Ervaren zij hoe dubbel dit is en ervaren ze ook hoe hun geliefden en vrienden wél herinneringen kunnen maken en afscheid kunnen nemen van hún ouders....

Ondertussen vragen zij zich stilletjes af hoe hun ouders eruit zien, of ze op hun lijken of ze hun herinneren en of ze elkaar ooit mogen leren kennen. En als ze er achter komen wie hun ouders zijn of ze erkent worden en ooit ook op hun uitvaart aanwezig mogen zijn. En de grootste vraag blijft voor velen...hebben van mij gehouden....dat niet weten is een grote last...

Veel geadopteerden gaan gebukt onder dit stil en onzichtbaar verlies ... het niet kunnen of mogen rouwen of uiten van dit verdriet zorgt voor psychische en lichamelijke klachten en zorgt voor een vervreemding en eenzaamheid.

Tijdens het online seminar en door het schrijven van deze post hoop ik de hulpverleners van nu dit besef in te laten inzien, zodat zij geadopteerd, mensen uit de pleegzorg of kinderen die uit huis zijn geplaatst kunnen ondersteunen om hun verborgen verlies & verdriet te (h)erkennen en zichtbaar te maken zodat we kunnen helen....En hoop ik dat de omgeving geadopteerden laat zien dat hun verborgen verlies en verdriet gezien en erkend wordt....